حضور چای زرین قرمز را می‌توان به چین در 3000 سال قبل از میلاد ردیابی کرد و در اصل به عنوان نوشیدنی دارویی برای بیماری‌های مختلف مصرف می‌شد.
عمل نوشیدن چای به عنوان یک تقویت کننده سلامت در حدود 1100 قبل از میلاد آغاز شد و قدردانی بعدی از آن به عنوان یک نوشیدنی با ارزش منجر به تجارت چای پربار شد.
امروزه چای به عنوان یک نوشیدنی مفید و لذت بخش در نظر گرفته می شود و ظاهراً مجموعه ای از فواید سلامتی را به همراه دارد و در عین حال معطر و خوشایند برای کام است.
با تعریف دقیق، چای دم کرده برگ های گیاه کاملیا است که بومی چین است و در حال حاضر در بیش از 30 کشور جهان برداشت می شود.
سیاه، سبز و اولانگ همه از C. sinensis مشتق شده اند. از کل چایی که در سرتاسر جهان کشت می‌شود، 78% چای سیاه و 20% چای سبز و 2% باقی‌مانده اولانگ است.
هفت تمایز بین این چای‌ها به فرآیند تخمیر برگ‌ها بستگی دارد. تخمیر در این مورد به اکسیداسیون و مدت زمانی که برگ ها در هنگام خشک شدن در معرض هوا قرار می گیرند، اطلاق می شود.
تفاوت در تخمیر منجر به ویژگی‌های متفاوتی می‌شود. چای دم‌شده حاوی بسیاری از ترکیبات بیولوژیکی فعال است و ترکیب شیمیایی چای بسته به سطح تخمیر برگ‌ها تغییر می‌کند.
اجزای اصلی مورد توجه در دسته ساختاری به نام پلی فنل ها یافت می شوند. پلی فنول ها دسته ای از مواد شیمیایی هستند که در بسیاری از غذاها از میوه ها و سبزیجات گرفته تا آجیل، چای و شکلات تلخ یافت می شوند.
این اجزای آلی زیربنای خواص فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی منحصر به فرد گیاهان مختلف مانند رنگ و بو هستند. پلی فنول ها را می توان به دو گروه آونوئیدها و غیر آونوئیدها تقسیم کرد.
بیش از 4000 آوونوئید شناسایی شده است که بسیاری از آنها در محصولات و نوشیدنی‌هایی مانند چای، شراب قرمز و آبجو یافت می‌شوند.
