در سراسر قرون وسطی، دمپایی نیکتا بچه گانه به طور کلی ساده بودند در ابتدا انواع مقاسنی از چرم دباغی پوشیده می شد که بعداً کماندار یا به دور مچ پا بسته می شد. احتمالاً در سال 1305 بود که ادوارد اول حکم داد که 1 اینچ باید به اندازه سه دانه جو خشک شده باشد، اندازه کفش انگلیسی شروع شد.
بنابراین، کفش کودک با اندازه 13 دانه جو به اندازه 13 تبدیل شد. در قرن 14 و 15، کفش ها بسیار بلند و نوک تیز شدند. پادشاه ادوارد سوم قانونی وضع کرد که طول میخ ها یا نقاط کفش نباید از 2 اینچ تجاوز کند، اما در دوره بعدی سلطنت ریچارد دوم کفش ها به امتیاز 18 رسیدند. اینچ یا بیشتر.
در پایان قرن پانزدهم، انگشتان نوک تیز جای خود را به گرد دادند. در قرن شانزدهم، کفش‌های مردانه دارای پنجه‌های بسیار پهن بودند که به شکل منقار اردک بود.
تنوع در طراحی افزایش یافت، با کفش هایی که دارای زیره های چرمی یا چوب پنبه ای و رویه آن از مخمل، ابریشم یا چرم بود. همچنین مد بود، مانند لباس، بریدن کفش ها به منظور نمایان شدن آستری با رنگ متفاوت.
کفش‌های زنانه مشابه کفش‌های مردانه بودند، اما به دلیل پوشاندن لباس‌های حجیم، کمتر به چشم می‌آمدند.
در اروپای قرن هفدهم، چکمه ها به طور کلی پوشیده می شدند کفش‌ها پاشنه‌های نسبتاً بلندی داشتند و اغلب با گل رزهای بزرگ ساخته شده از توری و روبان تزئین می‌شدند.
در آمریکا، مردان و زنان کفش چرمی محکم با پاشنه متوسط می پوشیدند. در قرن هجدهم کفش ها با سگک های طلا و نقره و سنگ های قیمتی واقعی یا بدلی تزئین می شدند.
در آمریکا، کفش‌های مجلسی زنانه از کفش‌های زنانه در فرانسه و انگلیس کپی می‌کردند و از پارچه ابریشمی ساخته می‌شدند و دارای پاشنه فرانسوی و معمولاً سگک بودند برای محافظت از کفش، کفشی به نام پاتن، اغلب از همان ماده، پوشیده می‌شد.
در سال 1760 اولین کارخانه تولید کفش در ماساچوست پدیدار شد و تولید کفش به مقدار زیاد آغاز شد. با این حال، تا قرن نوزدهم و توسعه ماشین آلات مدرن مانند چرخ خیاطی، کفش ها به سرعت و ارزان ساخته شدند. در قرن بیستم کفش ها به سبک های بی شماری با طرح ها و رنگ های متنوع ساخته می شوند.
