استفاده از گچ و دیگر مواد قالب گچی پیش ساخته برای ریخته‌گری کپی‌های طیف وسیعی از اشیاء در اوایل امپراتوری روم و حتی مصر باستان تأیید شده است.
گچ در یونان و روم باستان برای ساختن ماسک‌های مرگ، مجسمه‌های گچبری و کپی مجسمه‌ها و برای اهداف دیگر استفاده می‌شد.
به گفته پلینی، لیسیستراتوس تکنیک ریخته گری را اختراع کرد که بعداً برای تهیه مدل های گلی مورد استفاده برای تولید نسخه های مرمر یا برنز توسعه یافت.
منابع تاریخی مانند بیان می‌کنند که علیرغم استفاده از آن از زمان‌های قدیم، گچ‌کاری در دوران قرون وسطی کاربرد چندانی نداشته است، جدای از نمونه‌های قابل توجه، مانند گچ‌کاری‌های حیرت‌انگیز زینتی مورها در فضای داخلی.
از الحمرا مشهور گرانادا، اسپانیا؛ و اینکه تنها در قرن شانزدهم است که احیای قابل توجهی از گچ بری ها، به ویژه در ایتالیا، مشاهده می شود که هنرمندان مشهور رنسانس رافائلو سانزیو و جووانی دا اودینه با گچ کاری دورو آزمایش می کردند.
این گچ یا گچ سخت ریز به زودی در فرانسه، انگلستان و سراسر اروپا گسترش یافت. تحقیقات جدیدتر نشان داد که اگرچه نمونه‌های متعددی از گچ‌کاری در اوایل و اواخر دوره قرون وسطی، در اروپا و فراتر از آن دیده می‌شود.
در اواخر قرن نوزدهم، گچ مورد استفاده در انگلستان عموماً از یک “سولفات آهک” یافت شده در دربی شایر تهیه می شد گچ معدنی اولین بار در اواخر دهه 1770 در مونمارتر، پاریس به صورت تجاری استخراج شد، اگرچه این معادن از دوره روم شناخته شده بود، و از آن زمان به بعد معمولاً به عنوان گچ پاریس شناخته می شود.
حتی اگر در آنجا تولید نشده باشد معادن سنگ گچ معروف در قرن نوزدهم در بسیاری از کشورها – ایتالیا، سوئیس، فرانسه، سیسیل، ایالات متحده، برخی از ایالات آمریکای جنوبی و کانادا مورد بهره برداری قرار گرفتند.
گچ در بریتانیا در شهرستان‌های دربی‌شایر، چشایر، ناتینگهام، کامبرلند، وست‌مورلند و جزیره شپی یافت شد.
تعداد انواع گچ موجود در قرن بیستم به دلیل توسعه مواد مدرن مانند کریستاکال، جسمونیت و غیره افزایش یافت که بحث در مورد آن خارج از حوصله این مقاله است.
